Gdy brałam pędzel do ręki, wiedziałam, że nie chcę tylko odwzorować twarzy. Chciałam uchwycić mit, który stał się człowiekiem, i człowieka, który stał się ikoną. Marilyn to dla mnie nie portret – to pulsująca eksplozja sprzeczności: delikatność i siła, sława i samotność, blask i cień.

Kolor był moim językiem emocji. Neonowe plamy różu i żółci pulsują jak światła reflektorów – symbol sławy, która nigdy nie gasła. Błękitne kontury odcinają się śmiało, jakby broniły jej tożsamości przed rozpadem w chaosie popkultury. Z kolei tło — złożone, warstwowe, momentami wręcz psychodeliczne — ma pokazać złożoność świata, który ją otaczał… i może też jej własne wnętrze.

W oczach mojej Marilyn nie ma tylko spojrzenia – jest pytanie. Może o sens sławy? Może o to, czy kiedykolwiek była naprawdę rozumiana?